Służba Liturgiczna Parafii
Ministrant:
- Kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
- Służy Chrystusowi w ludziach.
- Zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
- Rozwija w sobie życie Boże.
- Poznaje liturgię i żyje nią.
- Wnosi wszędzie prawdziwą radość.
- Przeżywa Boga w przyrodzie.
- Zdobywa kolegów dla Chrystusa.
- Jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
- Modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.
Ministrant przy ołtarzu i w zakrystii:
- Pamięta, że przy ołtarzu usługuje samemu Bogu jako wybrany przedstawiciel wspólnoty parafialnej.
- Aktywnie i w skupieniu uczestniczy w liturgii: głośno i wyraźnie wypowiada słowa modlitwy, bierze udział w śpiewach oraz starannie wykonuje czynności powierzone mu przez przełożonych.
- Odmawiając przed i po Mszy świętej wspólną modlitwę ministrantów nie zapomina również o osobistym przygotowaniu i dziękczynieniu za posługę w czasie liturgii.
- Stara się uczestniczyć w Eucharystii w sposób pełny, tzn. w stanie łaski uświęcającej, przyjmuje Komunię świętą.
- Troszczy się o czystość serca i ciała. Jego zawsze czysty strój liturgiczny jest znakiem serca gotowego na przyjęcie Chrystusa.
- Bezpośrednio po przyjściu do zakrystii ubiera się w swoje szaty liturgiczne, a przed wyjściem starannie je składa lub wiesza na wieszaku.
- Zawsze chętnie uczestniczy w przygotowaniu świętej liturgii i w miejscu jej odprawiania.
- Niczego nie bierze i nie dotyka w kościele lub w zakrystii bez pozwolenia kapłana lub kościelnego.
- Przychodzi do zakrystii co najmniej 10 minut przed rozpoczęciem świętej liturgii. Mówi z powagą i wyraźnie: Króluj nam Chryste i tym samym pozdrowieniem wita też przychodzącego kapłana.
- Unika niepotrzebnych rozmów w zakrystii i prezbiterium. Z konieczności mówi krótko i rzeczowo, a przede wszystkim szeptem.
- Stara się wypełniać dokładnie i w skupieniu sobie właściwą ministrancką posługę liturgiczną, a w razie potrzeby jest zawsze gotów podjąć funkcję ministranta stopnia niższego.
- Po skończeniu liturgii wychodzi z zakrystii w ciszy i spokoju, pamiętając, że jest ona częścią kościoła, w którym mieszka Bóg.